Dziennik z wyciszenia #6

Rozmowa z przyjacielem.
-Wiesz co, muszę Ci coś powiedzieć..
-Hm?
-Dochodzę do wniosku, że życie serio jest piękne.
-Yhym.
-Jest wspaniałe, w samej swojej istocie. Katastrofy, choroby, tragedie, zawody.. a mimo to wiem, że ma w sobie to piękno..
-Hm..
-...ale nadal jest mi smutno. Czuje ten marazm. Strach, że ominie mnie jego piękno, że nie dostrzegam tego w codzienności.
-Aha.
-Powiesz mi coś wreszcie?!
Przyjaciel w końcu zerknął na mnie kątem oka. Porzucił lipowy patyk, którym ciągle grzebał w ognisku bez celu.
-Podasz mi wody?- poprosił. Podaję. -Zgadzam się, ale też Cię nie rozumiem. -Łyk wody. -Czasem wydaje mi się, że za dużo o tym wszystkim myślisz, mój drogi przyjacielu. -Łyk. -Jest to twoje przekleństwo. Czujesz się w tym samotny i zapominasz, że każdy toczy walkę, o której nie masz pojęcia.

Zero

   Jak  przytulna może być otwarta przestrzeń. 

Temperatura. Falującym powietrzem i jasnym światłem człowiek może zmienić swoje samopoczucie. Koc. Utulić nie tylko fizyczne ciało ale też psychiczno mentalne jestestwo. 

Zapewne wszystko co piszę, mówię lub o czym myślę jest potrzebne, zrozumiałe i piękne tylko dla mnie. Dla innych ludzi wydaje się być to niepotrzebny bełkot. Jeżeli tak ma być, niechaj tak będzie. 

   Ile potrzeba żółtych kartek A3 aby zapisać swoje myśli. Dla mnie zapewne zero. Ale żeby wszystko miało w sobie ten pięknych i obrzydliwy absurd zużyję więcej niż zero. 

   Zero to piękna liczba. Wcale pusta. Istnieje, ale nic w sobie nie zawiera. Jest pełna przestrzeni, łatwo ją zapamiętać. Natłok zer tworzy tysiące i miliony. Zero prawie zawsze stoi za plecami nawet tak małej liczby jaką jest jeden. Z jedynką zero nie jest puste. Zero dzieli uczucia na pozytywne i negatywne. Zero złotych na koncie, zero przyjaciół, zero punktów na teście jest pulą negatywną. Wtedy bardzo nienawidzimy zera. Ale zero problemów, zero cholesterolu, zero długów jest pulą pozytywną, pożądaną. Wtedy zero lubimy, doceniamy i wzdychamy do niego z ulgą.

   Zero jest często lekceważone. Zero jest bardzo potrzebne. Istnieje, to bardzo dobrze. Zero jest niczym, istnieje. Zero nie jest początkowe. Jest przed początkiem, ale jest przedpierwsze. Chciałbym być zerem, bardzo. Idealne, cztery litery, ostro brzmiące Z E R O. Dwie samogłoski, dwie spółgłoski, dwie sylaby, dwie litery o ostrych krawędziach mojego pisma, druga na pół ostra z małym brzuszkiem, ostatnia litera o najwspanialszej literowej okrągłości, trochę kuzynka cyfry zero O 0
   Gdyby tak zapełnić zero stałoby się jedynką czy kropką? Bo chwili stwierdzam, że kropką. Jakiś kleksik. Eh, nie. Zero musi pozostać puste. Zapełnione zero tworzy paranoje, zamęt, niepewność. 

Płacz

Istnieje wiele rodzajów płaczu. Ostatnio nawet zauważyłem, że istnieje wiele rodzajów wielu rzeczy. Nie wiem, czy to wynika z pewnego rodzaju otwartości, ale nie ważne. Ah, rozpraszam się, pieką mnie oczy. Zacznijmy jeszcze raz.
Istnieje wiele rodzajów płaczu. Płacz z tęsknoty, płacz cierpienia i bólu, płacz z radości, płacz wzruszenia. Jest tego znacznie więcej i żaden nie jest Ci obcy.
Ostatnio dane było mi poznać kolejny rodzaj płaczu. Zaliczę to jako osobiste, małe odkrycie. Oczyszczający płacz. Przemieszany z tęsknotą. Ale tęsknotą za tym, co nie istnieje. Za człowiekiem, którym być chcę, a którym wiem, że nie będę bo nie mam na tyle siły. Może właśnie z tej frustracji spociły mi się oczy. W tym płaczu charakterystyczne jest to, ze nie odczuwa się smutku. Za to przyprawiony jest przerażeniem. W moim przypadku, ów przestrach wyniknął z tego, że dotarło do mnie jaki czas jest nieubłagany i nie patrząc na nic oraz nikogo pędzi do siebie. A co ja mogę, czas istnieje od dawna, istnieć będzie jeszcze długo. A ja nie mam możliwości z nim walczyć, więc może właśnie to poczucie bezsilności wywołało u mnie pot oczu.
Pytanie: Czy taki płacz jest dobry? Czy ma jakiś sens? Warto go praktykować?
Odpowiedź: Nie jest dobry. Nie ma sensu. Nie warto go praktykować.
Ale wiele rzeczy jest nie dobrych i bez sensu, a ja je praktykuje. Więc dlaczego mój nowy płacz miałby być wyjątkiem.

Zapłacze, chce mi się płakać. Wtedy czuje, że uchodzi ze mnie zło. 

A ty jak płaczesz?

Dziennik z wyciszenia #4

Ostatnio wpadłem do Tutaj. Poznałem pewną dziewczynę. Lub to ona poznała mnie. Pokazała mi swój pokój. Spytała mnie czy bym nie został, że mogę usiąść gdziekolwiek. Rozejrzałem się dookoła i zorientowałam się, ze nigdzie nie było krzesła. 

Usiadłem więc w rogu, pijąc jej wino. Rozmawialiśmy długo, bardzo długo. Roześmianym głosem oznajmiła, że rano idzie do pracy. Zamroczoną winem odprowadziłem dziewczynę do łóżka. Sam przespałem się na panelach.
Rano obudziłem się sam. Echo jej krystalicznego śmiechu zastąpił świergot ptaków.
Przecież to mój pokój. Ja w swoim pokoju mam krzesła.

Jesień

Jesień to najwspanialszy wspaniały czas w całym roku. Wszystko umiera aby odpocząć i narodzić się ponownie.
Apoteozę zmarnowanego czasu najlepiej kultywować właśnie jesienią.
Jesień bardzo dużo daje organizmowi, ale i wiele odbiera. Melancholia i zamyślenie idealnie komponują się z szarą, mokrą glebą oraz żółtymi plamami liści. Jednakże, ból egzystencjalny rozchodzi się po kończynach jak choroba, odbiera siły do działania. Co robić? W takim przypadku najlepiej wyprostować zawsze krzywy kręgosłup, wbić sobie do głowy wiadomość o treści: Że będzie dobrze. Wszystko minie.
Jestem dumnym człowiekiem, ponieważ mój smutek i "humory" i samopoczucia są na tyle klarowne, silne i destruktywne, że wiem jak się z nimi obchodzić. Stan pod depresyjny nie jest dla mnie czymś strasznym, ponieważ znam go. Znam na wylot. Nieco się różny od poprzednich, ale zawsze wchodzi o to samo. Więc nie robię nic, tylko czekam. Wybieram bierność. Wybieram tą opcje. Nie ma w jesiennych stanach ani
białego
ani
czarnego
jest
szary.
Szary to czekanie. Czekam. 

Morze

Powietrze jest bardzo nagrzane. Widzę jak drga. Nie potrzebne jest oko kamery aby to uchwycić, ja to widzę.

Dlaczego nie chcesz usiąść na gorącym piasku obok mnie? Przeczesuje powoli sypkie ciało pomiędzy palcami, czekając na ciebie. Jedyne co mi towarzyszy to krzyk mew i białe bezbronne kształty muszli. Leżą w ogromie ziaren piasku i patrzą na mnie łagodnymi oczami. Twarde, suche i takie małe. Ale idealnie pasują do całej scenerii i nagrzanego powietrza.

Głaszczę otwartą dłonią szorstki piasek. Wbijam z wolna palce w jego wnętrze. Coraz głębiej i zacieklej, aby poczuć przyjemne zimno. Niepasujące uczucie przeszywa moje ciało, uderza z podwojoną siłą. Ciepło jest Złe, że chcę je zdradzić.

Naprzeciwko morze. Nie wiem jak się na nie patrzeć. Uczę się badać je wzrokiem na własny sposób. Powstało tyle wspaniałych wierszy, obrazów, fotografii i filmów gdzie morze rozpatrywano na różnych płaszczyznach. Morze łączy kochanków i dzieli. Przywraca wspomnienia i pozwala zapomnieć. Niepokoi i odpręża. Jak najzwyklejszy zbiornik wodny, który powstał za pomocą nieromantycznych fizycznych i biologicznych procesów, o obrzydliwym słonym smaku, gdzie ryby i inne zwierzęta tylko żrą i srają, może wzbudzić tak wspaniałe i wzniosłe uczucia? Lub nie budzić ich wcale? Kocham morze stoją na suchym lądzie. Kocham widok morza, ale tylko na jego powierzchni. Moje morze to tylko siatka fal i przestrzeń pomiędzy niebem a słońcem i linia horyzontu. Tylko tyle morza znam i tylko tyle pokochałam. Nic więcej. Nie ma nic ponadto. Nigdy nic nie ma.

Powietrze jest bardzo nagrzane i drga. Nie potrzebne jest oko kamery aby to uchwycić, ja to widzę. I ty to zobaczysz. 

Dysonantysta od dysonansu. Wieś a miasto. Ah. Jak ładnie.

Zazdroszczę ludziom, którzy są klarowni. Lubią gorące, nie lubią zimnego. Lubią białe, nie lubią czarnego. Lubią wieczory, nie lubią poranków. Lubią duże, nie lubią małe. Nie ma nic pomiędzy. Nie ma letniego, szarego, południa, średniego. 

Jestem człowiekiem pełnym dysonansów. Lubię i nienawidzę wszystko tak samo. Potrafię znaleźć piękno w czymś, w czym zaraz znajdę brzydotę. Wtedy uciekam do konkurencji rekompensując wcześniejszą brzydotę pięknem. Ale po chwili i w tej pozornie lepszej opcji widzę obrzydlistwa i wady i tak wracam do punktu wyjścia.

Ma to swoje zalety. Tacy ludzie z reguły są mniej wybredni, łatwiej ich zadowolić, potrafią znaleźć plusy w pozornej beznadziejności.

Bez minusów by się nie obyło, a jak. Dysonantyści, tak ich nazwiemy. Są wiecznie niezdecydowani, łatwo się przywiązują, nieco szybciej się nudzą, są wyczuleni na bodźce.

Wieś czy miasto?

Mam to błogosławieństwo i przekleństwo, ze mogę bardzo praktycznie sprawdzić gdzie czuje się lepiej.

Kiedy byłam młodsza wyjazd na wieś nie wchodził w grę. Łączyło się to z wiecznym kręceniem nosem, że nuda, nie ma internetu, wiecznie jest coś do zrobienia.. nie, nie. Lecz wraz z dojrzewaniem wszystko zmieniło się o 180 stopni. Możliwość spędzenia dłuższego czasu na wsi, gdzie nikogo nie znam, jest spokój i cisza było wydarzeniem pełnym podnieceń. Właśnie tu, w tym starym poniemieckim domostwie,  pomiędzy cmentarzem a ścianą lasu muzyka piękniej brzmi, kawa smakuje intensywniej, książkę dwa razy bardziej się przeżywa. Może właśnie to jest to, co ludzie nazywają relaksem. Nic ci nie rozprasza, jest wspaniale. Nawet jeżeli trzeba coś pomóc w gospodarstwie, nie jest to większym problemem a wręcz przyjemnością, że można pomóc i zrobić coś pożytecznego. 

Doceniłam wieś, kiedy każdego ciepłego poranka, z włosami w nieładzie, zaspanymi łzami w kącikach oczu, kapciuszkach i kubkiem kawy robiłam rundkę dookoła domu. Zawsze bez wyjątku towarzyszyła mi ukochana psina, która człapała tuż obok jakby wprowadzając mnie w nowy dzień. Z tylnej części domu jest widok na otwarte pola, pojedyncze drzewa i niedziałający stary młyn. Wtedy przecieram wierzchem dłoni zaspane powieki, biorę porządny łyk kawy i głęboko wzdycham. Patrzę na horyzont i myślę „Ah. Jak ładnie.”. Drugiego dnia tak samo, trzeciego i czwartego i następnego też. „Ah. Jak ładnie.” Nie pięknie, tylko zawsze ładnie. Bo po prostu jest ładnie. Nie umiem wyjaśnić tego, ale ten widok nie jest piękny. Tylko ładny, a nawet bardzo ładny. Chyba, że pada deszcz.

Po deszczu zawsze wychodzę, patrzę na mokre kamienie, na kielichy kwiatów wypełnione wodą. Najgorsze jest kiedy widzę spływające powoli krople po liściach. Zawsze wtedy słyszę muzykę techno. Wyobraźcie sobie. Powoli spływa kropla, patrzę. I na krótką sekundę widzę światła jak na parkiecie wielkiego klubu i słyszę dudnienie techniawy. Po takim przebłysku znów widzę tylko liścia, z kroplą która trzyma się na krawędzi. I znowu dudnienie, bawiący się ludzie. Kropla spadła. Czas wracać do miasta, do ludzi. 

Nie wytrzymuje.

Czas porzucić okropne pustelnicze życie, ubrać , umalować  i do miasta, do miasta, do miasta! Spalin, starych komunistycznych wieżowców, spalin, reklam i bilbordów, spalin, świateł, spalin, hipermarketów, spalin, obklejonych gumami chodników, spalin proszę spalin! 

W mieście przeżywam około dwudniową kwarantannę. Czuje się taka oderwana, ludzi których tak pragnęłam jest za dużo. Za dużo rozmów i tych twarzy ładnie wymalowanych i włosów pięknie wyprostowanych. Wtedy mój introwertyzm kumuluje się w wielką gulę, którą trudno przełknąć za jednym razem bez gryzienia. Ale jakoś to robię, czuje ucisk w gardle i pot na skroniach ale wiem, że będzie dobrze. Będzie dobrze. 

W mieście lubię dwie pory dnia. Każdy wieczór i tylko weekendowe poranki. Popołudnia są obrzydliwe. Wieczór, kiedy jest ciemno, bo tak narzucił nieboskłon, ale latarnie, żółte kwadraty okien i jasność sklepów. Ta iluminacja otula mnie. Ciemność jest taka przyjemna i gęsta , taka filmowa, a te światła jak punkt zaczepienia, czuje ten dreszcz, dreszcz. Taka pora jest trudno uchwytna i tylko w niektórych miejscach ale da się to zrobić. W każdym mieście, tym mniejszym i tym bardzo dużym jest chwila i miejsce gdzie można to uchwycić . Jeżeli udało wam się kiedyś tego doświadczyć idealnie zrozumiecie o co mi chodzi. Dla reszty to będzie zwykły bełkot, ale polecam wam poszukać tej chwili i tego miejsca. Wspaniałość, urbanistyczna wspaniałość. Zakochałam się w takim widoku w Grecji, w pewnym turystycznym miasteczku. Kiedy w nocy spacerowałam po promenadzie, na lewo głęboka czerń i szum morza a po prawej kafejki, światła, dyskoteki i uśmiechnięci pijani ludzie. I promenada, która to wszystko oddzielała. Najlepsze miejsce pomiędzy dwoma tymi odległymi światami, niczym mityczny Styks.

I jeszcze weekendowe poranki. To już tylko dla wariatów, którzy nie mają syndromu dnia poprzedniego (kaca) czy tych, którzy nie wykorzystują czasu aby wyspać się chodź raz w tygodniu po pracy czy szkole. I właśnie, masa śpi albo rzyga. Jest pusto, najlepiej jak jest jeszcze wilgotno. Przejedzie samochód, wydaje się, że nie pasuje na nitce dróg, nie powinno go tu być. Przejeżdża zagubiony, znika, dobrze. W weekendowe miejskie poranki najpiękniejsze jest mieszanie się światła i cienia. Ta chwila, kiedy świeże i cieple światło wschodzącego słońca dotyka ziemi. Inne promienie trafiają na przeszkodę w postaci bloków i wieżowców. Tworzą się linie, mozaiki światła i cienia. Przechodząc pomiędzy gruntami oświetlonymi a nieoświetlonymi. Czujemy rześkość nowego dnia, z drugiej strony jakieś niedopasowanie. Powinniśmy być w łóżku.

Lecz jak każda chwila zachwytu, mija i ulatuje i miasto ponownie mnie męczy. Coś jest nie tak, potrzebuje załadować energie, zedrzeć lepkie warstwy brudu wcześniej tak złakniona spalin. Wsi! Potrzebuje na wieś. I na wsi znów „Ah. Jak ładnie” i tak do pierwszego deszczu. Wracam do miasta, weekendowy poranek i kaskada spalin: potrzebuje wsi.

Mogłoby się wydawać, ze to dość uporządkowany rytm życia. Niby tak, ale bardzo dzielący komórki wewnątrz organizmu.

Żyje z dysonansem. Ah, jak ładnie.  

Perfekcja

Czym jest perfekcja? Czy warto ją posiadać? Czy warto być perfekcyjnym?

idealność, niekwestionowana sprawność, biegłość w czymś, najwyższa doskonałość w wykonywaniu, robieniu czegoś idealnie.

 Perfekcja, powiadasz? Toż to istny nonsens. Może to drastycznie brzmi, ale taka jest prawda. Oczywiście na świecie znajdą się głupcy, którzy będą dążyć do perfekcji. Ale czym tak naprawdę jest perfekcja? 

Niczym. Zupełnie niczym. 

Nienawidzę tego słowa! Bycie idealnym oznacza brak rozwoju. Nie ma tam miejsca na kreowanie. Zatem mądrość czy umiejętności też nie są już potrzebne. Wiesz, co to oznacza? Dla nas, naukowców, artystów, perfekcja to również to samo co rozpacz. Nasze aspiracje nigdy nie mają końca, ale nie doprowadzają nas do perfekcji. Każdy artysta i naukowiec musi się zmierzyć z tym paradoksem i znaleźć w nim choć trochę sensu. Innymi słowy, przywiązując wagę do tak trywialnych rzeczy jak perfekcja, skazujesz się na porażkę.  

Dlaczego akurat piszę o perfekcji? Fascynują mnie rzeczy niemożliwe.